26 -27.10.2019 w siedzibie Fundacji odbyła się pierwsza część szkolenia bazowego
z przywiązania przeznaczonego dla osób, które chcą uczyć się pomocy psychologicznej w sytuacjach związanych z zaburzeniami więzi.
Szkolenie prowadziła Teresa Jadczak-Szumiło dr n. społecznych, psycholog, trenerka Polskiego Towarzystwa Psychologicznego II stopnia, certyfikowana specjalistka ds. przemocy.
Szumiło specjalizuje się w pracy z dziećmi dotkniętymi traumą, po zerwanych więziach, z problemami w obszarze przywiązania. Pracuje z rodzinami adopcyjnymi i zastępczymi.
Wraz z mężem od 1994 r. prowadzą prywatny ośrodek psychologiczny Item – Centrum Psychologiczne z poradnią Diagnozy i Terapii Neurorozwoju, poradnią Pomocy Psychologicznej dla Młodzieży i Dorosłych, a od 2017 Fundację Rodzina od A do Z.
Teresa Jadczak-Szumiło jest autorką poradnika w zakresie pracy z traumą dziecięcą wydanego przez Polsko-Amerykańską Fundację Wolności w roku 2001.
Prowadzi terapię traumy z wykorzystaniem terapii EMDR. Specjalizuje się w zakresie neurorozwoju i neurostymulacji dzieci – opracowała w tym obszarze kwestionariusz do badania dzieci i niemowląt BND. Jest diagnostą w zakresie stosowania skali NBAS – skala do oceny noworodków T. Brazeltona oraz wykłada na kierunku: Diagnoza i terapia neuropsychologiczna UMCS w Lublinie.
Teresa Szumiło pracuje w oparciu o paradygmat przywiązania Johna Bolwby’ego i najnowsze badania prowadzone w tym obszarze, integrujące wiedzę z psychologii i neuropsychologii.
Na szkoleniu w Fundacji rozważaliśmy jakie znaczenie dla rozwoju dziecka, zwłaszcza w jego pierwszych trzech latach życia, mają jakość wczesnej opieki, responsywność opiekuna, opuszczenie we wczesnym dzieciństwie, wrażliwość macierzyńska.
Uświadamialiśmy sobie jakimi umiejętnościami dysponują małe dzieci, aby zdobyć serce opiekuna i móc budować więź z konkretną osobą. Taka więź to wypadkowa zachowań dziecka i odpowiedzi matki (lub osoby ją zastępującej).
Poznaliśmy wzorce przywiązania wg historycznej już klasyfikacji M. Ainsworth, która rozwinęła wnioski Bowlby’ego i przede wszystkim najnowszą wiedzę nt. wzorców przywiązania, opartą na badaniach Bartholomew i Horowitz z 1991 r. Za wskaźniki obrali oni wewnętrzną reprezentację self oraz innych osób/świata i opierając się na nich opisali nie trzy – jak Ainsworth – lecz cztery wzorce przywiązania a więc cztery sposoby regulacji emocji i cztery strategie zachowań dzieci o poszczególnych stylach.
Dziękujemy dr Teresie Jadczak-Szumiło za podzielenie się swymi niezwykle cennymi doświadczeniami 🙂