Poprzez zbliżenie się do świata sztuki łatwiej przybliżyć się do własnych emocji i potrzeb.
W grupie jest szansa na pogłębienie relacji, porównanie własnych wrażeń z odczuciami innych.
Łatwiej też o autentyczną refleksję, czasem zaskakującą i odkrywczą.
GRUDZIEŃ 2016 r.
Słoje na prezenty świąteczne powstały na ostatnich w tym roku zajęciach socjoterapeutycznych. Malowanie, naklejanie, decoupage…. mieszanka wszystkich znanych i nieznanych technik plastycznych 🙂 Nasze dzieci i młodzież dały się ponieść wyobraźni!!
Socjoterapia w Zielonym Wzgórzu to całoroczne cykle cotygodniowych spotkań dla młodzieży i dzieci. Wykorzystujemy szeroko rozumianą arteterapię by pomóc uczestnikom radzić sobie z przykrymi uczuciami, zasymilować trudne doświadczenia, przepracować traumy, odnaleźć się w grupie rówieśniczej.
Cykl warsztatów dogoterapeutycznych dla młodzieży – retrospekcja 🙂
Pierwsze zajęcia obu cykli były poświęcone poznaniu psa, zasadom bezpieczeństwa i komunikacji z psem.
Emocje, potrzeby, poczucie własnej wartości, odpowiedzialność, granice to wątki przewodnie wszystkich spotkań.
Udział psa w warsztatach sprzyjał rozwojowi zainteresowań uczestników, nauce współpracy w zespole, budowaniu relacji.
Zajęcia odbywały się we wnętrzu i w plenerze. Było dużo zabawy; wykonywaliśmy akcesoria dla potrzebujących zwierząt, odwiedziliśmy też lokal gdzie można wejść z czworonogiem.
Światło rozprasza ciemności, również te wewnętrzne.
„Moje światło” to wszystko to, co potrafię, lubię, co sprawia mi radość i czym chcę dzielić się z innymi.
Na warsztatach fotograficznych pt. „Moje światło” rozmawialiśmy o świetle, ale też o cieniu, bo bez niego nie dostrzeglibyśmy naszej jasnej strony, motywującej do działania. Badaliśmy światło w ruchu za pomocą długiego czasu naświetlania, efekty były zaskakujące:)
Zmiana to nie moment, ale proces rozciągnięty w czasie – może być niezauważalny…
Tematem tego spotkania były przedmioty i pamięć. Zagadnieniem fotograficznym głębia ostrości. Szukaliśmy rzeczy już nikomu niepotrzebnych, ale takich z jakimi wiążemy nasze wspomnienia.
Każdy projektował przestrzeń dla znalezionego przedmiotu. W ten sposób pudełko po kredkach, wyrzucony domek – zabawka, numerek od kluczy, fragment porcelany, sznurek, siatka, kostka do gry, opakowanie po dropsach, rowerowe tryby zyskały dla siebie nowe miejsce.
Następnie ćwiczyliśmy ustawienia przysłony w aparacie fotograficznym dokumentując powstałe scenografie. Dzięki temu wymyślona przestrzeń jest utrwalona na dłużej.
6 listopada spotkaliśmy się na cmentarzu żydowskim, przy ulicy Zmiennej. Pora sprzyja refleksji nad przemijaniem. Nasze spostrzeżenia były jednak różnorodne. Widzieliśmy misterne, secesyjne rośliny z kamienia i metalu oraz te żywe, szykujące się na zimowy odpoczynek. Tematem fotograficznym spotkania był detal. Pochylaliśmy się nad szczegółem, drobiazgiem, małym fragmentem rzeczywistości…
Pomniki niszczeją, zagarnia je przyroda, która ma do tego prawo. Podobnemu procesowi ulegają ludzkie wspomnienia, które czasami schodzą bardzo, bardzo głęboko w nasze wnętrze. Niekiedy zostaje jednak coś z nich na powierzchni. To też ich natura.
Drzewa, krzewy, bluszcze porastające cmentarz sprawiają wrażenie, że przypomina on ogród,a zarazem pokazuje nam, że takie miejsce może mieć i drugie oblicze. Podobnie jest z ludźmi, których nie sposób zaszufladkować.
Zestawienie nieokiełznanych form przyrody i kamiennych elementów zbliża do siebie dwa aspekty istnienia. Przestrzeń pozornie umarła, może sugerować triumf nad śmiercią.
Największe wrażenie robią nie szerokie kadry, wiekowe drzewa oplecione bluszczem, ale mikroogrody rosnące w szczelinach macew. Ludzie też posiadają w sobie nie dostrzegalne na pierwszy rzut oka światy, trzeba się tylko do nich zbliżyć.
Poszukiwaliśmy granic. Najpierw w nas, przyglądaliśmy się im, zastanawialiśmy się nad tym jakie one są. Zamknięte, poprzerywane, niepełne, otwarte, może ich prawie nie być. Rozmawialiśmy o cechach różnego rodzaju granic. Potem wyszliśmy w plener. Miasto także ma granice. Dostrzegaliśmy ich różnorodność.
Łatwiej spojrzeć w swoje odbicie, czy w oczy drugiej osobie? Próbujemy jednego i drugiego. Robimy zdjęcia sobie nawzajem, próbujemy dostrzec to, czego druga osoba w sobie nie widzi. Próbujemy jej to pokazać.
Możemy też użyć lustra lub okna, by spojrzeć na siebie z innej perspektywy.
Szukamy detalu w najbliższym otoczeniu. Mała część mówi o całości, bądźmy uważni w poszukiwaniach. Moje miejsce to moja część przestrzeni w czymś większym. Dalsza – ogród, podwórko, ulica… Bywa, że nasze miejsce nie jest geograficznie blisko. Wtedy to przestrzeń ukryta – w sercu, w umyśle.
Rozpoczęliśmy pierwszy z planowanych w projekcie dwóch cykli twórczo-terapeutycznych z wykorzystaniem fotografii jako narzędzia arteterapeutycznego.
Cykl adresowany jest do rodziców i opiekunów
